Een schril contrast | Blog | Coronavirus | Bernhoven

Het coronavirus heeft alles in Nederland op zijn kop gezet. Het vraagt om een andere manier van werken. En ja, dat geldt ook voor mij. Vóór de pandemie was ik eigenlijk altijd op pad om een workshop, training of een bedrijfsfysiotherapeutische rondgang op locatie te verzorgen. Nu is dat anders. Bijna alles doe ik online. De aanvragen voor een werkplekonderzoek op de thuiswerklocatie zijn dan ook een cadeautje.

Bernhoven

Twee dagen per week werk ik als bedrijfsfysiotherapeut in Bernhoven, een regioziekenhuis in Uden. Het ligt in het hart van de eerste corona-uitbraak. Bernhoven is dan ook ontzettend zwaar getroffen. Tijdens de eerste golf was het dan ook niet mogelijk om daar te werken.

Nu het ziekenhuis in ‘rustiger vaarwater’ komt, en ik weer volle dagen in Bernhoven aan de slag mag, merk ik dat mijn agenda overvol is. De medewerkers hebben tijd nodig om te beseffen wat ze met z’n allen hebben gepresteerd. En wat voor impact het werken in de zorg toen op hen had. Tijdens de werkplekbezoeken hoor ik dan ook regelmatig heftige verhalen.

Zo ook vorige week. Het is een dag waarop er twee werkplekbezoeken gepland zijn, waarop ik een afspraak op de poli heb én samen met een ergocoach een rondgang op één van de afdelingen ga uitvoeren. Het belooft een leuke en gevarieerde dag te worden.

Afdeling acute opname

Het tweede werkplekbezoek is gepland op de afdeling acute opname. Een medewerker met klachten wil graag advies over het goed instellen van de werkplek en het gebruik van de instelmogelijkheden.

Aangekomen op de afdeling, open ik de deur. Wooow, deze afdeling ‘ademt’ hectiek. Jeetje, moet ik nú de medewerker gaan adviseren over d’r werkplek? Hoe dan? Iedereen is zo verschrikkelijk druk.

Dan hoor ik een stem zeggen: “Sorry, ik ben bijna klaar. Op de SEH is het van code groen ineens veranderd naar code rood vanwege problemen met opnames en het verplaatsen van patiënten naar andere afdelingen in het ziekenhuis.“

Ik word hier weer even met mijn neus op de feiten gedrukt. Voor onze zorgmedewerkers is het nog altijd keihard knallen en overleven. Er wordt non-stop gevochten tegen een grillige en onvoorspelbare vijand. Wat heftig moet het zijn om daar te staan, de druk te zien oplopen, zieke patiënten binnen te zien komen. Niet wetend welke patiënt COVID heeft, welke verdacht is.

Na een kleine 10 minuten wachten is de medewerker klaar voor het werkplekbezoek. Ze heeft tijd voor mij. Nou ja, eigenlijk eindelijk even tijd voor zichzelf. Hoe vaak komen die momenten voor?

Kort praten we over de drukte. Nee, deze verandering van code groen naar rood had ze niet zien aankomen. Die ochtend was alles nog oké. Sterker nog, het ziekenhuis had zelfs een patiënt van een ander ziekenhuis overgenomen. En ineens was alles anders. De hectiek… de waan van de dag, voor haar inmiddels een gewenning. Voor mij niet.

Schril contrast

Na het werkplekbezoek, loop ik weer terug naar mijn vaste plekje. Mijn rustige, veilige haven; de kantoortuin. Ik bedenk me dat dit een plek is waar ik ontsnap aan de hectiek van het ziekenhuis. Een plek waar ik totaal niet meekrijg hoe druk het is op de SEH. Of in welke kritieke toestand (corona)patiënten worden binnengebracht… hoeveel er doodziek op de afdeling liggen.

Een schril contrast, maar de keiharde realiteit!